Kaynana başlamış anlatmaya :
─ Bak kızım, benim üç halim vardır, dikkat et. Saçıma gül takmışsam neşeli günümdeyim demektir, her yola gelirim. Kulağımın arkasına gül takmışsam tam havamda değilim demektir. Çok ısrarcı olma. Eğer yakama gül takmışsam sakın etrafımda dolaşma, çok sinirliyim demektir.
Kaynananın lafı bitince gelin başlamış konuşmaya:
─ Anne benim halim falan yoktur. Makyajımı yaparım, bacak bacak üstüne atarım. Sen gülü nerene takarsan tak, ben keyfime bakarım.
Padişah ile vezir tartışmaya başlamış. Padişah vezire:
- En büyük ve en güçlü olan benim. Sen benim emrimdesin! demiş. Vezir de;
- Hayır ben büyüğüm. Ordunun başında ben savaşıyorum, sen sadece mühür basıyorsun, diye itiraz etmiş. Tartışma uzayınca padişahla vezir, bir çobanın yanına gitmişler ve konuya hemen girmemek için çobana sormuşlar:
- Senin koyunun mu büyük, ineğin mi?
Çoban şaşırmış şaşırmasına da, soranlar da padişahla vezir.
- İneğim, demiş.
- Keçin mi büyük, öküzün mü? Çoban;
- Öküzüm tabii, deyince, asıl soruyu yöneltmişler çobana:
- Söyle bakalım, padişahın mı büyük, vezirin mi?
Çoban hiç düşünmeden yanıt vermiş:
- Vallahi ben bu hayvanları tanımıyorum!
Genel Müdür, öğle arasında yeni atandığı kurumun lokalinde fıkra anlatıyor; çevresindekiler de kahkahalarla gülüyordu.
Anlatılanlara kayıtsız kalan birini fark eder ve sorar:
- Sen neden gülmüyorsun, anlamadın mı espriyi?
Aldığı cevap:
- Ben sizin kurumunuzda çalışmıyorum.
Görev yerinden dönen vali hazineye gidecek malları teslim ederken bazılarını ayırarak verince Hz. Peygamber;
Onları niye ayırıyorsun? diye sordu. Vali;
- Onlar bana verilen hediyeler, dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber;
- Sen vali olmasaydın o hediyeler verilir miydi? diyerek, onları da hazineye aldı.
Padişah ile vezir tartışmaya başlamış. Padişah vezire:
Genel Müdür, öğle arasında yeni atandığı kurumun lokalinde fıkra anlatıyor; çevresindekiler de kahkahalarla gülüyordu.