Senin hızlı okuyamadığını bildiğim için bu mektubu yavaş yavaş yazıyorum.
Artık, senin büyük şehre gittiğin sırada yaşadığımız evde yaşamıyoruz. Baban bir gazetede, insanların başına genellikle evlerinin 2 km civarındaki bölgelerde kaza geldiğini okumuş; o yüzden taşındık.
Sana yeni adresi veremiyorum çünkü yeni evimizde bizden önce oturan hemşerilerimiz, taşınınca adresleri değişmesin diye kapı numarasını söküp götürmüşler.
Bu evde garip bir çamaşır makinası var. Geçen gün içine 4 gömlek koydum, çalıştırmak için duvardaki zinciri çektiğimden beri bir daha o gömlekleri görmedim.
Geçen hafta sadece iki kez yağmur yağdı. İlki 3 gün sürdü; ikincisi ise dört gün.
Benden istediğin yeleği postaya verdim, ancak halan, o koca düğmelerle paketin çok ağır olacağını söyledi; o yüzden düğmeleri kopartıp yeleğin cebine koyduk. Orada bulabilirsin.
Sevgiler,
Annen(Safinaz)
Zarfın Üzerinde bir Not : Sana biraz da para gönderecektim ama zarfı bir kere yapıştırmış bulundum.
Temel uçakla Trabzon'a gidecekmiş. Rastgele oturmuş bir yere. Asıl yer sahibi gelmiş:
– Beyefendi burası benim yerim kalkar mısınız?
– Hayır.
– Beyfendi burası benim yerim kalkın.
– Hayır. Yer sahibi gider hostese başvurur.
– Beyefendi burası sizin yeriniz değil, kalkar mısınız lütfen?
– Kalkmam. Hostes çare bulamayınca kaptana başvurur. Kaptan, Temel'in kulağına bir şeyler fısıldar ve Temel kalkar, arka tarafa oturur. Herkes hayret etmiş durumdadır, "Biz bu kadar uğraştık kalkmadı, acaba kaptan nasıl kaldırdı bunu" diye. Dayanamıyorlar, kaptan'a soruyorlar, kaptan da:
– Dedim ki burası Trabzon'a gitmez...
Azrail Temel'in yanına gelir ve "kardeş vaktin tamam hadi gidelim" der.
Temel de uyanık ya yalvarır "bana 5 yıl süre ver ondan sonra gel al canımı" Azrail "tamam" der Temel de kendi kendine pilot olursam beni havada yakalayamaz derken 5 yıl sonunda Azrail pilot temelin yanına gelir ve "vakit doldu gidelim" der
Temel de "şimdi canımı alsan arkada 300 yolcu var onlar ne olacak?" der.
Azrail : Hepinizi bir araya getirene kadar anam ağladı zaten
Oflu hoca Cuma namazında içki içenleri fena azarlıyordu:
- Paranızı sokağa atıyorsunuz! Kazanan kim? Meyhaneci...
En büyük dükkan kimin? Meyhanecinin...
En güzel ev kimin? Meyhanecinin...
Ya en güzel araba? Meyhanecinin.
Bu paraları veren kim? Ha sizin gibi kafasızlar...
Aradan 2 hafta geçer, bir adam koşarak hocanın yanına gelir ve ellerine sarılıp öperek:
- Allah razı olsun hocam, senin verdiğin içki vaazı sayesinde hayatım kurtuldu.
Hoca memnun:
- Aferin, içkiyi bırakmanın mükafatlarını ahirette de göreceksin oğlum, der. Adam düzeltir:
- İçkiyi bırakmadım hocam, MEYHANE AÇTIM!
