Ormana giden bir kadın, ihtiyacı olan odunları toplayıp sırtına almış. Evin yolunu tutmuş. Kadının o esnada gazı gelmiş. Sağa bakmış kimse yok, sola bakmış kimse yok. "Neyse zaten dağ başındayım açık hava, etrafta da kimseler yok, salarım kokusunu da kimse almaz." diye düşünmüş. Kadın salmaya başlamış. Her saldığında da ayları sayıyormuş. Ekim, kasım, aralık, ocak, şubat, mart, nisan, mayıs, haziran...
Arkadan bir ses gelmiş, biri nefessiz kalmış gibi öksürüyormuş. Kadın arkasını dönmüş birde ne görsün. Bir adam.
Kadın utana sıkıla adama sormuş;
- Abi sen ne zamandır arkadasın? Adam;
- Ekim'den beri abla...
Adamın evine kedinin biri dadanmış. Bir gün adam kediyi almış, ormanlık bir alana götürüp bırakmış. Sonra eve gelmiş.
Biraz sonra kedi çıka gelmiş.
Adam tekrar denemiş. Fakat sonuç aynı.
En son kediyi çok uzak ve yolları oldukça karışık bir yere bırakmış. Eve dönerken kendisi yolu karıştırmış.
Aramış aramış evin yolunu bulamamış.
Evi telefonla aramış:
- Hatun, kedi geldi mi?
- Evet geldi.
- O şerefsiz kediye söyle; gelsin beni alsın.
Kumkapı balıkçılarından biri bağırıyor:
- Canlı balık, canlı balıııııııık...
Yaşlı bir teyze yaklaşıp soruyor:
- Evladım balıklar taze mi?
Balıkçı:
- Canlı balık, canlı balık
Yaşlı teyze tekrar soruyor:
- Evladım balıklar taze mi?
Balıkçı:
- Teyze, canlı diyoruz ya işte!..
deyince teyze şöyle diyor:
- A evladım, ben de canlıyım ama taze miyim?
Bir albay, bir er, bir yaşlı kadın ve bir de genç kız trende aynı kompartımanda yolculuk etmektedir. Tren bir tünele girip kompartıman
karardığı zaman, mucuk bir öpücük sesi ve ardından ŞIIIRRRAAAAKK ! diye bir tokat sesi duyulur.
Tünelden çıktıktan sonra yaşlı kadın;
"Aferin genç kıza. Nasıl yapıştırdı tokadı" diye düşünmekte ve kafasını
sallamaktadır. Genç kız da;
"Zevksiz herif, bu morukta ne buldu ki, bi de
öpmeye kalktı ama kadın da iyi yapıştırdı." diye düşünmektedir.
Albay ise "Ulan bizim eşoğlusu er, kızı öptü tokadı biz yedik." diye yanarken er içinden şöyle düşünmektedir:
"Hehe. Aferin lan bana. Elimi öpüp, nasıl da yapıştırdım tokadı albaya..."
Ormana giden bir kadın, ihtiyacı olan odunları toplayıp sırtına almış. Evin yolunu tutmuş. Kadının o esnada gazı gelmiş. Sağa bakmış kimse yok, sola bakmış kimse yok. "Neyse zaten dağ başındayım açık hava, etrafta da kimseler yok, salarım kokusunu da kimse almaz." diye düşünmüş. Kadın salmaya başlamış. Her saldığında da ayları sayıyormuş. Ekim, kasım, aralık, ocak, şubat, mart, nisan, mayıs, haziran...
Adamın evine kedinin biri dadanmış. Bir gün adam kediyi almış, ormanlık bir alana götürüp bırakmış. Sonra eve gelmiş.
Kumkapı balıkçılarından biri bağırıyor: